Begrotingsbehandeling 2016

We zijn anderhalf jaar met elkaar onderweg en we begrijpen er steeds minder van. Wat we niet begrijpen is in te delen in drie delen:
1. Hoe gaan we om met geld?
2. Waarom bezuinigen we zo extreem op zorg?
3. Waarom worden fouten niet hersteld?

Startende bij het eerste punt: Hoe gaan we om met geld? Dit college en de coalitiepartijen geven vaak aan dat nergens geld voor is. Handig uitgangspunt als je de artikel 12 status aanvraagt… En toch blijven we geld uitgeven. Uiteraard doe je de zaak niet op slot. Je blijft noodzakelijke investeringen uitvoeren, je houdt de stad leefbaar. Hoe aantrekkelijk is het om ergens te wonen? Is er wat te doen in de stad? Een festival, een concert, een sport evenement, leuk winkelen, wandelen en genieten van gebouwen. Mensen en de stad in één geheel.

Wat begrijpen we dan niet? Waaraan we het belastinggeld van de Vlissingers uitgeven. We leggen een fietspad aan wat niet nodig is. We verbouwen alweer de kop van de Boulevard. We leggen een De Willem Ruysstraat aan. We besteden 300.000 euro extra aan onkruidbestrijding. Prachtige projecten en investeringen die je kunt doen als je veel geld hebt, maar zeker niet als je financieel in zwaar weer zit.

Er is geen geld… Tenminste dat is ons door de SP voor de voeten geworpen bij onze voorstellen voor een bijdrage aan de kledingbank, het zorgvuldig vaststellen of bewoners huishoudelijke hulp nodig hebben of het gematigd verhogen van huurtarieven voor sportverenigingen. Er is geen geld. Begrijp ik dat goed? Wat ik wel begrijp is dat er geen geld voor over is. Dat is de keuze van LPV, PSR, D’66, CU en de SP. Dat zijn niet onze keuzes!

We zien een SP-wethouder zich rot bezuinigingen op bijvoorbeeld cultuur en sport. We zien daarbij de andere wethouders amper bezuinigen en vooral heffingen zoals de rioolbelasting verhogen. Bezuinigingen op het gemeentehuis worden niet gerealiseerd en er wordt überhaupt niet bezuinigd op straten en wegen. Wat zijn dit voor keuzes? Wel snijden in de maatschappij, maar niet in het gemeentehuis, wegen en straten.

Om toch een paar helpende handen toe te steken doen we een paar suggesties. In de PZC van 4 september jl. stond een artikel over de bouwsector in Zeeland. Heel Zeeland bouwt zich gek. 881 vergunningen zijn uitgegeven in de eerste 6 maanden van dit jaar. Goes 176 stuks, Middelburg 121 stuks. En Vlissingen… 10 stuks. Tien bouwvergunningen! Iedereen zit in de lift, maar Vlissingen daalt! Soms lijkt het erop of we geen geld willen ontvangen, of we de problemen niet willen oplossen… Onbegrijpelijk!

Een andere suggestie die we gedaan hebben: Ga na het opstappen van Dick Verboom tijdelijk verder met drie wethouders. Ook dat geeft direct een daling van de kosten.

De derde helpende hand is de kabelbelasting. We zijn de beroerdste niet en hiervoor dienen we een amendement in. Zet dit geld in bij sport, kunst en cultuur, zodat de bezuinigingen hierop beter gedragen kunnen worden.

De laatste hand waarmee we willen helpen om de leefbaarheid te vergroten heeft te maken met de rioolheffing. Als we de heffing verhogen, belasten we de grootste vervuilers het meest en ontzien we de inwoners van Vlissingen. Hiermee worden de toch al hoge lasten meer richting bedrijfsleven gelegd en minder richting burgers van Vlissingen; die hebben het nu al zwaar genoeg!

Dat brengt ons bij het tweede punt: Extreme bezuinigingen in de huishoudelijke hulp. Iedereen weet dat bij de decentralisatie minder geld beschikbaar zou komen voor hulp. Mensen moeten, als het kan, meer zelf doen. Dat snappen wij. Dat Vlissingen echter nog harder gaat bezuinigen dan het landelijke beleid, hadden wij niet verwacht in een sociale stad. Kijk zorgvuldig of mensen hulp nodig hebben en schaf het niet zomaar af voor iedereen zonder eerst goed te controleren wat de gevolgen zijn. Zeker nu we hebben vernomen dat de wethouder tenminste twee gevallen kent waarbij 8 maanden zorg ten onrechte niet is gegeven. Iedere fout is er één teveel en dat geeft reden om het beleid opnieuw te bekijken. Blus geen brandjes die je ziet, maar zorg dat de brandjes niet ontstaan en dat we niet met een veenbrand te maken krijgen die blijft voort woekeren.

Dat is meteen het bruggetje naar het derde en laatste punt: Fouten herstellen. Fouten maken is één ding, maar ze laten zoals ze zijn of ontkennen is een ander. Een paar sprekende voorbeelden: de supermarkt structuurvisie Baskensburg, de aanpak van de huishoudelijke hulp, de verhoging van de tarieven voor sport en het riool en als klap op de vuurpijl: de situatie rondom het Nollebos.

Het is vervelend als een deel van ons Vlissingse college zonder veel gevoel voor de maatschappij handelt. Het is echter een ramp als ze daarop gewezen worden door de Vlissingers en dan stug doorgaan. Wij vinden dat je vooraf contact met alle betrokkenen moet hebben. En om dit verder te versterken en te onderstrepen dienen we een motie in om een jongerenraad in te stellen. Bespreek ideeën vooraf met jongeren in de vorm van een jongerenraad. Dat zou best een paar pijnlijke situaties kunnen voorkomen en daarnaast, jongeren hebben recht om ook hun visie te geven op hoe de stad wordt ingericht.

Wellicht hebben we dan een fietspad minder, een parkeerplaats later, een andere manier van onkruidbestrijding, maar meer bouwvergunningen uitgegeven en voorkomen we een situatie Nollebos. Dat zijn keuzes die we wel zouden begrijpen en de leefbaarheid van Vlissingen in de volle breedte ten goede zou komen.

We doen de coalitie en dit college de volgende suggesties:
1. Genereer extra inkomsten door o.a. verkoop van bouwgronden en investeer minder in stenen en zet dit geld in bij sport, kunst en cultuur.
2. Herzie het beleid huishoudelijke hulp op basis van aangetoonde missers.
3. Ga beter in contact, communiceer beter en stel een jongerenraad in.

En dan zou het zomaar kunnen dat alles een stuk soepeler gaat lopen in deze prachtige gemeente Vlissingen.

Fractievoorzitter Barend de Lange