Voor Suze

Straks is het wederom 8 maart en nog steeds vieren we Internationale Vrouwendag. We hebben een club opgericht om voor onze belangen te strijden. Zodra we het doel hebben bereikt kunnen we stoppen. Het is de reden waarom Amnesty International, Artsen zonder Grenzen, Unicef, de voedselbank, enzovoorts in het leven zijn geroepen. Allen hebben het doel om een rechtvaardige en vreedzame samenleving te hebben zonder honger. Strijden tegen tekortkomingen.

Het is spijtig om te moeten vaststellen dat deze clubs nodig zijn en nog steeds bestaan. Hetzelfde heb ik met Vrouwendag, dat er een dag is waar we bewust stil staan om te denken aan de strijd die vrouwen wereldwijd voeren om gelijk te worden behandeld. Spijtig genoeg had ik net zo goed het schrijven van vorig jaar hier kunnen plaatsten.

Het is nog steeds nodig dat bedrijven druk ervaren om vrouwen in topposities toe te laten. Het is nog steeds nodig om aan te geven dat er loonverschillen zijn. Het is nog steeds nodig om vrouwen extra aandacht te geven na een scheiding omdat ze in een financieel gat terecht komen. Ook internationaal is er nog een lange weg te gaan om vrouwen gelijke rechten en gelijke kansen te geven.

Als PvdA hebben we wel het verschil gemaakt. Minister Bussemaker maakt zich sterk voor vrouwen in topposities in bedrijfsleven en wetenschap. Zij zorgt voor een verschil. Minister Ploumen zorgt voor import van eerlijke producten, dat vooral vrouwen helpt. Dat Ploumen internationale saamhorigheid kan creëren om maatregelen die Trump neemt tegen abortus te niet te doen. Ik ben blij met het wetsvoorstel om vrouwen meer vrijheid op straat te geven, dat ze aangifte kunnen doen wanneer zij worden lastiggevallen. Want hoe absurd het ook klinkt, het is nodig ongeacht waar in Nederland je loopt. Het is een maatregel die voorkomt dat vrouwen worden beschouwd als loslopend lustobjecten.

Zien meisjes in de klas dat ze gelijke kansen hebben­­? Sorry, maar er is hier nog behoorlijk wat te winnen. De emancipatie en de feministische golven zijn voor deze generatie meiden ver van tevoren stukgeslagen op de dijken. Natuurlijk willen ze eigen keuzen maken, maar waarom? Natuurlijk vinden ze de ongelijkheid vervelend en belachelijk, maar wat doe je eraan? En als deze docent de meiden opjut om op te staan voor vrouwenrechten volgt: “OMG, dat is dan toch gewoon een lesje maatschappijleer?”

Is het zoals het stemrecht? Honderd jaar geleden verkregen we algemeen kiesrecht voor mannen en passief kiesrecht voor vrouwen. In die tijd was er een stemplicht. Als we nu zien hoe de verkiezingen leven en wat de opkomst is dan zou je bijna vergeten hoe hard er voor gestreden is. Gaan we te gemakkelijk om met verworven rechten? Een recht hebben geeft de plicht om dit te onderhouden en niet gemakzuchtig deze rechten te laten afglijden naar: “Stemmen? Best belangrijk, als het niet regent.”

Als we 8 maart en honderd jaar stemrecht met elkaar verbinden komen we terecht bij Suze Groeneweg. De eerste vrouw in de Tweede Kamer en van de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP). Suze stond voor haar idealen. Zij richtte een vrouwenclub op in de SDAP om meer vrouwen in de partij te krijgen. Op het moment dat de partijleiding deze club een vaste basis wilde geven stemde ze principieel tegen, want je moet geen onderscheid maken. We zijn allen gelijk!

Wat mij opviel in het speuren in de biografie van Suze is dat burgemeester Oud haar kwalificeerde als een katje dat je niet zonder handschoenen moest aanpakken. Nu 100 jaar later hoor ik nog steeds dezelfde kwalificatie over vrouwelijke politici. Onze PvdA-lijst is om en om. Dat was geen issue. Dat doen we gewoon. Onze politici hebben kwaliteit en zijn allen niet om zonder handschoenen aan te pakken. Onze politici maken het verschil. Zo doen we dat gewoon.

In onze woorden moet emancipatie gewoon zijn. In onze daden moeten we laten blijken dat er geen verschil is tussen seksen. Wat wel nodig is, is dat we ons blijven inzetten voor emancipatie! Misschien ook wel voor feminisme! Rechten hebben geeft een verantwoordelijkheid. Dus voor alle vrouwen, meiden, dochters, moeders, oma’s in elke omstandigheid en waar ook ter wereld. Wij zijn er voor jullie. Solidair en strijdend voor kansen. Wij vergeten Suze Groeneweg niet!

Graag heten we u welkom op de viering van Vrouwendag op 8 maart 2017 vanaf 19:00 uur in het Arsenaaltheater in Vlissingen, maar als u om principiële redenen niet wilt komen (Suze had misschien hetzelfde gedaan) dan snap ik dat, maar stuurt u dan gewoon een man.

Gewestelijk voorzitter Bob van Schuylenburch